Kimse kalmadı...
Güneş yine aynı şeyleri anlatarak batıyor. Gece yine sakinliğini sunuyor yorgunluklarımıza ve bütün sırlarını anlatacak kapılar açıyor susayan ruhlara. Bulutlar yine şekilden şekle girerek geçiyor başımızın üzerinden. Sahildeki banklar hep yerinde duruyor. Denizse aynı öyküyü anlatmaya devam ediyor hala, gökyüzüne ulaşamayacağını bile bile. Sokak aralarında yavru kediler yine dolaşmaya devam ediyor. Fesleğenler aynı kokuyorlar. Sıcak yaz günlerinde, akşam rüzgarının serinliği yalayıp geçiyor yüzlerimizi hala. Kuşlar tellere konmaya devam ediyorlar. Yeni doğan bir bebeğin gülüşü hep aynı güzellikte. Kapının önünden geçen elma şekerci hala dolanıyor ortalarda ama çocuklardan başka duyan olmuyor artık sesini. Suyun sesi hep aynı ama kimse kalmadı ortalarda. Başka şeylerde yitirdik bakışlarımızı. Paylaşacak kimse kalmadı.

Şarkılar yalnız mırıldanılıyor artık. Geride kalan ise artacağa benzeyen suskunluklarım.
d.d.